Het stadsplein

Nou hier kan je dus op een terrasje gaan zitten, of winkeltjes bekijken.
Of gewoon op een bankje die je weet te bemachtigen.

Randy kwam het stadsplein opgelopen. Hij rende naar een bankje en ging er snel opzitten. Hij was de vrouw en de man net voor. Ze keken hem chagrijnig aan maar liepen toch door. Hij glimlachtte. Dat was geluk hebben.

Met een grote zonnebril op haar neus en dit keer in andere kleding dan haar uniform liep Rosalie het stadsplein op. Eindelijk mochten ze weg van het schoolterrein, ze had het daar nu echt wel even gehad. Maar waar was de rest?

Randy keek naar een meisje met een zonnebril op, dat zo groot was dat het haar halve gezicht bedekte. Hij lachte even inzichzelf, het zag er namelijk erg komisch uit.

Rosalie zuchtte geïrriteerd toen ze merkte dat een jongen van haar school, hij heette volgens haar Randy, haar nogal vreemd aankeek. "Wat?" siste ze. Arrogante mormels op hun school. (aahah de ironie)

'Ik dacht dat ik je ergens van kende. Maar ik weet het alweer, jij bent die arrogante snol.' ( : D : D ) Hij keek geïrriteerd terug. Hij was echt niet bang voor haar omdat ze onaardig kon zijn ofzo en een hogere rang had. Hij gaf helemaal niks om rangen.

Rosalie voelde zich een tikkeltje beledigd maar herstelde zich al snel weer en speelde het spelletje mee. "Oh, nóu zie ik het!" zei ze met een valse grijns. "Jij bent de emo zonder vrienden! Ik herkende je niet met al dat eh.. haar."

Randy deed een wenkbrauw omlaag. 'Volgens mij heb je een zonnesteek opgelopen, want als je beter keek zag je dat ik GEEN emo ben.' Hij glimlachtte liefjes naar haar, wat hij natuurlijk niet meende. 'Pas op, je tieten vallen bijna uit je shirt.'

Julian kwam net uit een pub en liep over het plein. Rosalie viel hem meteen op en hij besloot maar weer eens aan praatje te gaan maken, dat was al weer een tijdje geleden. "Hallo Ro..." Julian had eerst niet eens gezien dat Mr. Vriendloos erbij stond. "Oke. This is weird."

Demonstratief trok Rosalie haar shirt een stuk omhoog, al klopte er geen woord van Randy's opmerking. "Volgensmij heb jij een zonnesteek opgelopen. Kijk naar je haar en je kleding! Of tenminste, wat ervoor door moet gaan,' zei ze, met haar ogen rollend al was dat amper zichtbaar. "Hey Julian!" zei ze toen blij. Eindelijk normale mensen.

Randy keek haar aan. She was crazy. 'Tja, ik zou nog niet dood gevonden willen worden met die zonnenbril. Hij is namelijk erg lelijk.' Hij keek naar de jongen met oranje haar. Dat was net zo'n arrogant mens dat dacht dat ie populair was. Maar in werkelijkheid zijn ze heus niet beter. 'En ik zou niet eens willen dat jij me kleding leuk vind. Dan zou ik nog liever dood willen, again.'

"Valt hij je lastig?" Julian sprak het woord 'hij' uit alsof er stront op hing. En zo bekeek hij de jongen ook. Jezus, die mensen moesten echt eens leren waar hun plaats was! En dat was niet in de buurt van meisjes als Rosalie.

"Mhh, ja, dat is wat emo's het liefst willen he? Dood gaan?" vroeg Rosalie spottend. Daarna keek ze Julian met een nepzielig gezicht aan. "Ja nogal,' zei ze toen, haar blik weer op de emo richtend(:@).

Randy keek haar aan, ze was echt dom. 'Ja, vooral als we zo'n lelijk wijf als jou tegenkomen. Geef me even een mes aan, pleeg ik gelijk zelfmoord.' zei hij dramatisch. 'Sorry hoor, jij begon tegen mij te praten, dus wat nou ik val je lastig?'

"Jij staart me aan met een domme grijns!" verdedigde Rosalie zich zelf gelijk. Daarna pakte ze een zakmes uit de broekzak van haar korte broek. "There you go!" zei ze met een triomfantelijke glimlach.

"Djeez, ga ergens anders huilen. Je doet nog emotioneler dan een meisje met bloedverlies." Julian richtte zich snel op Rosalie. "No effence..."

'Ik lachte je uit.' Hij pakte de zakmes aan. 'Dankje vriendelijk!' Hij deed zijn mouw omhoog en deed alsof die sneed. 'Oh help ik ga dood! Tenminste als ie niet bot was.' Hij gooide de zakmes op de grond. 'Ga nu maar weg, want je begint me te vervelen met je domme kop.'

Julian gaf de jongen een duw. "Ben je stoned ofzo? Zo gedraag je je anders wel."

(( Uh ik zit?! ))

Randy keek hem aan. 'Nee, jammer he?'

"Raap op dan," commandeerde Rosalie Randy. Anders ging ze het wel melden aan de directeur. "Geeft niet," zei ze toen tegen Julian, maar haar blik daarna gelijk weer gericht op het zakmes en daarna weer op Randy. "Ik wacht."

((hahaha fight fight!!! XDDD jk))

Randy keek haar aan. 'Was je niet vergeten dat messen verboden zijn daar? En ik ga het niet voor een arrogant mensje oprapen. Doe het maar lekker zelf.'

Alsof Rosalie niet wist dat het verboden was messen te hebben. Alsof iemand dat zou durven melden. 'Oprapen," siste ze nog een keer. Was het zo moeilijk om iets op te rapen wat je zelf neergooide?

Randy keek haar aan. Dacht ze nou serieus dat ik voor haar dat mes ging oprapen? Moest ze het maar niet weggeven. 'Nee, dat doe ik niet. Ik ben niet bang voor jullie 2 ofzo.'

"Oh wedden van wel," zei Rosalie, eigenlijk als antwoord op zijn beiden opmerkingen. "Moet ik soms aan de directeur vertellen dat je met spullen van anderen gooit? Nou?"

Randy glimlachtte. 'Je doet maar, zal ik dan gelijk vertellen dat ik met jouw zakmes gooide?'